Reinhold Messner i ferraty
Uwielbiam takie rzeczy, wyszperane, wyszukane, gdzieś z dzieciństwa, niemal z zamierzchłej historii. Jak małe dziecko czekałem na kuriera, choć przecież już wcześniej, przeglądając przeróżne wydania książek o ferratach w Dolomitach widziałem ją, ale jakoś bardzo długo to małżeństwo nie zostało skonsumowane. Dopiero teraz nagle coś zaiskrzyło i kosztem kilkunastu Euro stałem się kolejnym właścicielem tego dzieła. Warto było poczekać, warto było dorosnąć, aby się nim zachwycić. Twarda okładka, wyjątkowo porządny papier, jaki dziś rzadko można spotkać, chyba jedynie w dobrze wydanych albumach, a na okładce legenda, jedyna taka postać w świecie alpinizmu, wielki Reinhold Messner3 we własnej osobie wspina się na ferracie. On, fantastyczny alpinista, pierwszy zdobywca 14 ośmiotysięczników, na ferracie! To jest coś! Ale, ale? A gdzie kask!? Dobrze, że choć ma jakąś przedpotopową namiastkę uprzęży z lonżą. Biała koszula z podwiniętymi rękawami i brązowe spodnie z książką wystającą z tylnej kieszeni dopełniają obraz. Ale to przecież lata 70! Inny świat!
Ferrata Tomaselli – bez ubezpieczenia?
Pamiętam, jak kiedyś, ktoś opowiadał mi o początkach ferraty Tomaselli, słynnej trudnej i wyjątkowo pięknej drodze na Cima Fanis Sud. Tam ekspozycja dosłownie rzuca na kolana, jest nieprawdopodobna. Kto kocha ferraty musi to miejsce odwiedzić, jednak opowieść o jej pierwszych zdobywcach do dziś napawa mnie strachem. Wyobraźcie sobie lata 60, o uprzężach w naszym dzisiejszym rozumieniu jeszcze nikt nie słyszał, wszechobecne dziś normy i wymagania są dopiero melodią dalekiej przyszłości. Nawet kaski to odległa przyszłość, a goście z ciężkimi plecakami po noclegu w Rifugio Lagazuoi ruszają w drogę. Po kilkudziesięciu minutach docierają do początku ferraty i bez uprzęży ruszają w górę4! Początek jest trudny, wymaga i umiejętności, i siły w rękach, a przecież trudności na trasie nie maleją, odwrotnie, końcówka jest naprawdę wymagająca – zobaczcie schemat trasy Ferraty Tomaselli z trudnościami w BAZIE FERRAT w naszym serwisie. Mam za sobą mnóstwo ferrat, wiele razy wspinałem się klasycznie i mogę to powiedzieć z całą odpowiedzialnością, bez lonży i uprzęży nigdy bym się tam nie wybrał. Pewnie chciałbym spróbować, ale na samą myśl aż mnie ciary przechodzą, w moim wydaniu to by było jak Free solo5 Alexa Honnolda na El Capitan! A może i dużo więcej. Na szczęście, oprócz dużo mniejszych umiejętności, mam sporo większy strach, który skutecznie mi to uniemożliwia. Ale po otwarciu tej drogi, wspinano się właśnie tak, praktycznie bez ubezpieczenia. Dziś jest to nie do pomyślenia. Kilka wypadków właśnie na tej trasie przyczyniło się do powstania dzisiejszych zasad bezpieczeństwa. To one zmusiły środowisko do zastanowienia się, poszukania rozwiązań dla nas, zwykłych turystów, osób bez umiejętności alpinistycznych, ale przecież rządnych wrażeń, wyzwań i pełnych miłości do majestatu gór.
Dziewczyna w słomkowym kapeluszu
Oglądam dalej przewodnik Messnera i buzia sama mi się śmieje. Na 6 stronie dziewczyna w dżinsach i słomkowym kapeluszu, wyrwana prosto jak z westernu z lat 70-tych wspina się właśnie na ferracie Tomaselli. Obok tytuł rozdziału – Wycieczki ekstremalne! Oglądam dalej zdjęcia: półka Figari w Brencie, wszyscy jak na wycieczce w Sudetach, bez kasków i bez uprzęży.
Strona 35 (poniżej) – Oskar-Schuster-Steig, owszem jest stalowa lina ferraty, ale chyba tylko wytycza facetom na zdjęciu kierunek marszu! Jakie kaski, jakie uprzęże?
Buty na obcasie i spodnie z krempliny!
Wszystko jednak przebija strona 37, dziewczyna w różowych dzwonach, na 200% z krempliny, buty z wysokim obcasem, spod czarnego swetra wystaje kołnierzyk różowej koszuli, a na głowie luźny czerwony kaszkiet z wielkim daszkiem. Poezja! Wygląda ślicznie, jak z żurnala mody. Ona, na grani z szeroko rozłożonymi rękami wyglądając zjawiskowo szuka równowagi, a w tle wysokie ośnieżone szczyty. Jest w tym zdjęciu coś magicznego, nierealnego. Lata 70 i dzieci kwiaty. Góry te same, tylko zasady inne. Wyobraźcie sobie ją dziś w kolejce z Kuźnic na Kasprowy i jeszcze lepiej idącą dalej na Świnicę! Ale byłoby używanie w necie! Hejt lałby się strumieniami! Inne czasy, inne zasady i inna książka, ale jednocześnie bardzo nam bliska. Podobnie jak w naszych publikacjach zdjęcia zajmują całą stronę, a ich autorom należy się pełen szacunek! Zdjęcia są świetne! Dużo lepsze niż w wielu dzisiejszych publikacjach o ferratach, a przecież to czasy, kiedy w aparacie miało się jedną rolkę z 36 klatkami, a nie kartę z pojemnością kilkudziesięciu gigabajtów.
Nie ma komentarzy.