Gruppo di Brenta – część centralna i południowa, masyw Grostè

To tu bije serce grupy. Tutaj znajdują się najwyższe i najważniejsze szczyty: Cima Brenta, Cima Tosa, Crozzòn di Brenta, Campanile Basso. To właśnie ten mur skalny oddzielony od innych głębokimi dolinami, pełen turni, niesamowitych iglic, wież i baszt, od lat rozpala emocje alpinistów, narciarzy i turystów. Leżą tu najsłynniejsze przełęcze: Tuckett, Armi, czy też użyczająca nazwy całej grupie Bocca di Brenta. W tym miejscu koncentrowała się i nadal koncentruje działalność alpinistyczna i turystyczna. To właśnie w tej części skupiała się działalność najsłynniejszych przewodników i pierwszych zdobywców, eksploratorów. Wreszcie to tu zbudowano najstarsze schroniska i tę jedyną w swoim rodzaju trasę, legendarną Via delle Bocchette.

VIA DELLE BOCCHETTE

Via delle Bocchette to wspaniała droga w wyjątkowym środowisku Dolomitów Brenty. Ta unikalna na skalę światową i odmienna od wszystkich innych trasa jest niemal ideałem, wzorcem odniesienia dla podobnych szlaków. To niezwykłe, składające się z wielu ferrat przejście po często zanurzonych w chmurach, niezwykle eksponowanych półkach skalnych, poprzeplatane przełęczami, tarasami, grzbietami, pionowymi ścianami, przeprowadza nas przez samo serce słynnej grupy, cały czas trzymając się blisko jej głównej grani.
Od Via delle Bocchette, którą ze zrozumiałą dumą SAT określa w swoich publikacjach jako najpiękniejszy szlak na świecie, musi zaczynać się przewodnik po ferratach Gruppo di Brenta. To właśnie ta trasa stanowi rdzeń, przebiega przez kręgosłup grupy i to dla niej tak licznie pojawiają się tu miłośnicy ferrat.

Niezwykła struktura geologiczna Brenty umożliwiła powstanie absolutnie unikalnej w skali świata wysokogórskiej drogi, co ważne, dostępnej prawie dla każdego. Trasy tu opisane nie są trudne, dla osób dużo chodzących po ferratach mogą wydać się wręcz łatwe, ale są tak piękne, malownicze, że nie można ich ominąć, tu trzeba być, to trzeba zobaczyć i przejść. W niemal genialny sposób korzystają z naturalnej rzeźby terenu. Ciągną się długimi zawieszonymi wysoko, niesamowitymi skalnymi półkami, a krajobrazy, jakie na nich ujrzycie, nie mają sobie równych. To najpiękniejsze górskie pejzaże, pełne strzelistych turni, odległych malowniczych dolin, potężnych szczytów i ciągnących się w nieskończoność kolejnych pasm górskich na horyzoncie. A jednocześnie są to miejsca realnie dostępne, w miarę łatwe do zdobycia, leżące dosłownie na wyciągnięcie ręki. Wszystkie trudniejsze podejścia i zejścia wyposażono w liczne sztuczne ułatwienia, głównie drabiny. To właśnie ciągi pionowych drabin wydają się największą trudnością techniczną na całej trasie Bocchette. Oczywiście te w Brencie są długie, zawieszone czasem kilkaset metrów nad dnem doliny, miejscami bardzo powietrzne, ale w dalszym ciągu to tylko drabiny. Wystarczy obycie z wysokością, dobra kondycja, odpowiedni sprzęt i niemal od razu można wyruszać. Jest tylko jedno „ale” – trasy Via delle Bocchette są jednak prawdziwą wysokogórską wycieczką: rozwaga, nieprzecenianie swoich umiejętności, obycie w górach i odpowiednie wyposażenie są tu niezbędne. Uważajcie na trasy poprowadzone przez lodowce, ich przejście wymaga nawet w środku lata odpowiedniego sprzętu. Czekan, raki, a nawet lina mogą być niezbędne! A jeśli trudności na trasie was jednak przerosną, zawsze możecie wrócić z przewodnikiem, z nim wspinanie staje się dużo łatwiejsze. A więc do dzieła…

Dziewięć tras opisanych w tym rozdziale to kręgosłup ferratowych atrakcji Gruppo di Brenta. Podstawowy zestaw powiększyliśmy o jedną z najstarszych tras w regionie – Ferratę Osvaldo Orsi, bo uważamy, że idealnie tu pasuje i jest niezbędna do zamknięcia zaproponowanej przez nas pętli powrotnej.

Opis ferrat z tej grupy znajdziesz w książce: Dolomity na ferratach – Przewodnik. Część 3 – GRUPPO DI BRENTA – KUP