Via ferrata Benini, Sentiero Benini, Sentiero attrezzato Alfredo Benini, Sentiero Alfredo e Rodolfo Benini

Startujemy z parkingu przy dolnej stacji kolejki linowej Grostè, do którego dojeżdżamy drogą SS239 z miejscowości Madonna di Campiglio, jadąc w kierunku Dimaro. Kilkaset metrów przed Passo Campo Carlo Magno zatrzymujemy się na dużym parkingu po prawej stronie, obok dolnej stacji kolejki Grostè. Parking jest płatny: 7 euro za dzień (cena z września 2022 roku). Kolejką jedziemy do Rifugio Stoppani (2438 m), kilka metrów poniżej Passo del Grostè.
Jak wszystkie ferraty w rejonie, droga Benini jest dwukierunkowa, więc równoważnym miejscem startu mogą być koniec trasy Bocchette Alte na przełęczy Tuckett oraz schronisko Tuckett.

Ze schroniska Stoppani przy górnej stacji kolejki ruszamy szlakiem 305 w kierunku widocznego na południu szczytu Cima del Grostè, zgodnie z oznaczeniami: Sentiero Benini lub Via delle Bocchette (niektóre znaki mogą też mieć jedynie oznaczenie szlaku 331, który łączy Rifugio Graffer ze szlakiem 305 na płaskowyżu Grostèdi). Łatwą ścieżką przecinamy kamienisty płaskowyż Grostèdi i dochodzimy pod skałę Cima del Grostè. W tym miejscu, na wysokości ok. 2550 m, trasa podejścia pod ferratę skręca w lewo w kierunku południowo-wschodnim, a droga na wprost, oznaczona małymi czerwonymi punktami, prowadzi na szczyt Cima del Grostè (patrz: rozdział Via normale80 Cima del Grostè81). Dalej droga zaczyna szybko piąć się w górę i na wyraźnym zakręcie szlaku, na wysokości 2726 m, dochodzimy do tablicy, za którą zaczyna się ferrata.

Lekko wznoszącą się i tylko miejscami ubezpieczoną półką trawersujemy pionowe ściany Cima del Grostè. Bardzo powietrzna trasa oferuje spektakularny widok na płaskowyż Grostèdi i szczyty Turión, Fibiòn, Vallazza. To jedne z najdzikszych i najbardziej odludnych części Brenty. Po okrążeniu Cima del Grostè dochodzimy do pierwszej przełęczy na naszej trasie – Bocchetta dei Camosci (Bocchetta del Campanile dei Camosci) – fantastycznego okna z widokiem na Adamello, Presanellę i Cevedale. Za nią kolejną eksponowaną półką podchodzimy wzdłuż niesamowitych, pionowych ścian Campanile di Camosci (2914 m) i Cima Falkner (2999 m). Zaraz za tablicą pamiątkową, umieszczoną tuż za najwyższym punktem na trasie ferraty (2910 m), mijamy po prawej stronie szeroki kamienisty żleb, który łatwą ścieżką zaprasza chętnych do wejścia na szczyt Cima Falkner (patrz: rozdział Via normale Cima Falkner). Podejście to oznaczono czerwonymi znakami na skałach. Niestety, nie jest ubezpieczone i poprowadzono je w nie najlepszym, obsypującym się terenie. Ta nietrudna wspinaczka o stopniu trudności I zarezerwowana jest jednak dla osób umiejących samodzielnie się wspinać i poruszać w górach. Na szczyt wchodzimy i schodzimy tą samą drogą. Wejście zabierze nam ok. 30 min (90 m przewyższenia). Trasa ferraty prowadzi nas natomiast dalej kilkadziesiąt metrów w dół ubezpieczonym odcinkiem o trudności A/B i B. Po chwili kolejną półką podchodzimy na przełęcz Bocchetta Alta di Vallesinella (2854 m), gdzie trasa ferraty odbija na stronę zachodnią pasma i wiedzie wzdłuż północnej ściany Cima Sella (2919 m). Na tym odcinku znajduje się jedyne odejście z trasy Ferraty Benini. Mamy wybór: możemy zejść szlakiem 315 (Sentiero Bruno Dallagiacoma) prowadzącym do schroniska Tuckett lub dokończyć Ferratę Benini, idąc dalej w kierunku Bocca di Tuckett (2647 m). W drugim przypadku na końcu przy zejściu na przełęcz czekają na nas ciąg kilku pionowych drabin i odcinki o trudności B. Na Bocca di Tuckett kończy się Ferrata Benini, a zaczyna Via ferrata delle Bocchette Alte.

Najwięcej osób schodzi zachodnią stroną w kierunku schroniska Tuckett (mniej niż 1 godz. zejścia). Stamtąd można łatwą ścieżką w 2 godz. wrócić do miejsca startu przy wyciągu Grostè lub zostać na noc w schronisku (konieczna wcześniejsza rezerwacja).
Z przełęczy Bocca di Tuckett mamy kilka innych możliwości kontynuowania wycieczki. Pierwsza – najtrudniejsza, zarezerwowana dla osób o bardzo dobrej kondycji – to kontynuowanie Via Bocchette w kierunku Rifugio Alimonta Via ferratą delle Bocchette Alte, trasą dużo trudniejszą i dłuższą od wcześniej pokonanej Ferraty Benini. Druga możliwość to zejście doliną Val Perse na Molveno, szlakiem 322. W tym wypadku po ok. 3 godz. schodzenia (1200 m deniwelacji terenu) dotrzemy do schroniska Croz dell’Altissimo (1431 m). Trzecia droga prowadzi odcinkiem jednej z najstarszych tras w Gruppo di Brenta, słynną i wyposażoną w ubezpieczenia już w 1893 roku Sentiero attrezzato delle Saga Alta (dziś używa się głównie nazwy Sentiero Osvaldo Orsi), do Rifugio Tosa-Pedrotti.

* 2910 m to najwyższy punkt na trasie; Cima Falkner ma wysokość 2999 m.
** Bardzo trudno podać dokładną wartość tego parametru, ponieważ długie odcinki to miejscami ubezpieczony eksponowany trawers, który trudno traktować jako wspinaczkę. 350 m to mocno przybliżona długość ubezpieczonych pionowych odcinków na trasie.

Choć trasa jest łatwa, nie należy jej lekceważyć, ponieważ niektóre odcinki są poprowadzone po mocno eksponowanych półkach. Wczesnym latem, szczególnie po zachodniej stronie Bocca di Tuckett, może zalegać śnieg. Po południu, podobnie jak na terenie całej grupy Brenta, należy liczyć się z możliwością nadejścia chmur z rejonu lodowych gigantów Adamello. Osoby planujące kontynuację trasy tego samego dnia Ferratą Bocchette Alte (do czego nie zachęcamy) powinny wyruszyć wcześnie rano, aby przed zmierzchem zdążyć do schroniska Alimonta.
Jak wszystkie ferraty w rejonie, droga Benini jest dwukierunkowa, choć zdecydowanie więcej osób rusza ze stacji Grostè do Bocca di Tuckett niż odwrotnie.

Punktami startu mogą być również: parking w dolinie Vallesinella, skąd szlakiem 317 w ok. 1 godz. 45 min możemy podejść do Rifugio Tuckett, lub miejscowość Molveno, z której w ok. 2 godz. (1 godz. 15 min przy skorzystaniu z wyciągu Molveno) dojdziemy do Rifugio Croz dell’Altissimo – jednak w tym wypadku czeka nas długie, 4-godzinne podejście do przełęczy Tuckett (1297 m przewyższenia). Sentiero attrezzato Benini można połączyć z ferratami SOSAT, kończąc wycieczkę w schronisku Brentèi, lub z Ferratą Bocchette Alte, kończąc dzień w schronisku Alimonta lub Brentèi. Jednak połączenie z Bocchette Alte to długa i wymagająca trasa, zarezerwowana dla szybkich i doświadczonych alpinistów.

Ferrata delle Bocchette Benini to najmłodsza i najłatwiejsza część Via della Bocchette. Została pomyślana jako idealne przedłużenie trasy Bocchette, imponującej przeprawy przez grupę Brenta. Łączy Passo Grostè z Bocca di Tuckett i została zbudowana w latach 1970–1972. Fundatorem całego przedsięwzięcia był Rodolfo Benini, który opracował przebieg trasy wraz ze swoim przyjacielem Carlo Zaninim. Prace wystartowały w roku 1970, a w budowie pomagało wielu ochotników z okolicznych miejscowości oraz lokalnych przewodników pod kierownictwem Don Martino Delugana. Fundator zadedykował ferratę swojemu ojcu, Alfredo Beniniemu, stąd najczęściej używaną nazwą jest Sentiero Alfredo Benini. Zaraz po ukończeniu prac w roku 1972 trasa została podarowana SAT (choć niektóre źródła podają informację o sprzedaży). Cała trasa leży w podgrupie Grostè, zdominowanej przez szczyt o tej samej nazwie, stanowiącej północną część rejonu centralnego Brenty. Widowiskowa trasa okrążająca szczyty grupy po jej słonecznej, wschodniej stronie prowadzi naturalnymi eksponowanymi półkami, oferując wspaniały widok na dolinę Santa Maria Flavòna i podgrupę Campa, stanowiącą wschodnią granicę Brenty. Ścieżka kilkukrotnie wznosi się i opada, osiągając kulminację na wysokości 2910 m, tuż pod szczytem Cima Falkner. Łatwy dojazd kolejką do początku ferraty na Passo Grostè oraz niewymagająca i jednocześnie spektakularna trasa co roku przyciągają rzesze miłośników Brenty i ferrat. Ferrata Benini to świetna próba dla osób, które chciałyby sprawdzić, czy dalsze, trudniejsze odcinki Via delle Bocchette są w ich zasięgu. Dla pozostałych to pierwszy, łatwy etap na trasie do legendarnej Bocchette Alte i dalej Bocchette Centrali.

Rifugio Francis Fox Tuckett e Quintino Sella
Nasze ulubione schronisko w grupie Brenta składa się z dwóch budynków, których interesująca historia powstania idealnie odzwierciedla burzliwą i pełną animozji atmosferę panującą niegdyś w rejonie pogranicza włosko-austriackiego. Oba budynki, oddalone od siebie zaledwie o kilkanaście metrów, powstały niemal dokładnie w tym samym czasie.
Budowane w latach 1904–1906, były elementem nacjonalistycznej rywalizacji między Włochami (SAT) a Niemcami (DöAV), która przeniosła się również w góry i doliny Brenty. Większy budynek został zbudowany przez alpinistów z berlińskiej sekcji DAV. Tuż obok, w odległości ok. 20 m, swoje prace prowadzili Włosi, którzy jako pierwsi otworzyli schronisko w sierpniu 1906 roku. Zadedykowali je pierwszemu prezesowi CAI, Quintinowi Selli. Tydzień później prace ukończyli Niemcy. Nazwali swoje schronisko Tuckettpasshütte83 na cześć Francisa Foxa Tucketta, angielskiego alpinisty i odkrywcy, wiceprezesa najstarszego towarzystwa alpejskiego: British Alpine Club, który jako pierwszy udokumentował w 1871 roku przejście przez Vedrettę di Vallesinella do przełęczy, która dziś nosi jego imię (Bocca di Tuckett). W czasie I wojny światowej oba budynki zostały poważnie uszkodzone, a po wojnie ich właścicielem został SAT, na mocy porozumienia z DAV. Z okazji 100. rocznicy powstania schroniska, w roku 2006 SAT i DAV ustanowiły oba budynki Miejscem Pokoju i Braterstwa Między Narodami. Od kilkudziesięciu lat schroniskiem sprawnie zarządzają kolejne pokolenia rodziny Angelich (patrz: rozdział Rozmowa z Alberto Angelim). W sezonie schronisko prawie zawsze jest pełne, dlatego koniecznie trzeba rezerwować nocleg ze sporym wyprzedzeniem.