Do schroniska d’Aosta można się dostać na wiele sposobów. Najprościej jest podjechać samochodem pod samo schronisko; droga nie należy do najlepszych, ale autem z wyższym zawieszeniem nie ma problemu. Z drogi SR48 prowadzącej z Passo Falzarego do Cortiny na wysokości około 1700 m n.p.m. obok przystanku autobusowego skręcamy w lewo w kierunku schronisk Angelo Dibona i Duca d’Aosta; na kolejnym rozwidleniu dróg ta w prawo prowadzi do schroniska d’Aosta, a w lewo – Dibona.

Równie łatwo możemy dostać się w to miejsce wyciągiem krzesełkowym od strony Cortina d’Ampezzo i tę opcje polecamy, i do niej prowadzi nawigacja. Jadąc tą samą drogą, SR48 z Passo Falzarego w kierunku Cortiny, zaraz po wjeździe do Cortiny skręcamy w lewo przy drogowskazach na Gilardon. Krętą drogą dojeżdżamy do parkingu przy Baita Piè Tofana obok dolnej stacji wyciągu krzesełkowego do Rifugio Pomedes i kupujemy bilety tylko do stacji przesiadkowej obok schroniska Duca d’Aosta.

My jednak zrobiliśmy inaczej: przy okazji wejścia na Tofanę di Mezzo zjechaliśmy kolejką do stacji Ra Valles i zeszliśmy ubezpieczoną ścieżką Sentiero Giuseppe Olivieri do Rifugio Duca d’Aosta, gdzie zostaliśmy na noc, a te dwie małe ferraty, czyli Ra Bujela i Ra Pegna, zrobiliśmy rano, „na śniadanie”.

Ze schroniska Duca d’Aosta idziemy w górę szeroką trasą, mijając z lewej strony dolną stację wyciągu krzesełkowego jadącego do schroniska Pomedes. Kierujemy się w stronę Ra Pegna, podchodząc do niej od wschodu. Trasa zaczyna się w widocznym niedalekim załomie ściany.

Via ferrata Ra Pegna – zaczyna się łatwym, ubezpieczonym podejściem, którym wchodzimy na górną, płaską część skały Ra Pegna – 110 metrów deniwelacji. Dalej idziemy ścieżką wśród rzadkiej kosodrzewiny w stronę krótkiej skalnej grani z kolejnym odcinkiem ferraty. Trasa kończy się kilkumetrowej wysokości drabiną.
Ferratę oczywiście można pokonać w obu kierunkach i proponujemy przejść ją zaraz po siostrzanej Ra Bujela. Ruszamy wtedy od strony schroniska Pomedes i zaczynamy od kilkumetrowej drabiny. Najczęściej lepiej jest podchodzić, niż schodzić ferratą, ale tu ze względu na niski stopień trudności, nie ma to większego znaczenia. Droga jest dobrze ubezpieczona.

Po zejściu z ferraty zostaje nam tylko podejść do widocznego w pobliżu schroniska.

Ra Pegna w języku ladyńskim to maselnica. Ferrata nie jest polecana gdy jest mokro. Na trasie i na podejściu od strony schroniska Aosta jest wiele błotnistych i ziemistych odcinków, które po deszczu stają śliskie.

Przejście przez ferratę wraz z sąsiednią Ferratą Ra Bujela można łatwo łączyć w dłuższą wycieczkę z Sentiero Olivieri lub z zejściem do schroniska Dibona. Schodząc do tego schroniska, niejako po drodze, można zwiedzić piękną i bardzo łatwą ferratę geologiczną (patrz rozdział Sentiero attrezzato Astaldi)

Duca d’Aosta została zbudowana w 1938 roku przez Giuseppe Lancedelliego. Nazwę zawdzięcza częstemu bywalcowi rejonu Cortiny Amedeo di Savoia-Aosta, członkowi rodu Sabaudzkiego, synowi drugiego księcia Aosty Emanuela Filiberto. Schronisko pozostało w rękach rodziny Lancedelli i dziś zarządzane jest przez Gianlucę, wnuka Giuseppe. Powyżej schroniska Duca d’Aosta stoją dwie niepozornie wyglądające skałki, których nazw próżno szukać na mapach. Pomiędzy nimi prowadzi trasa narciarska, a obok wyciąg, na obu niedawno budowano ciekawe ferraty. Ta z prawej strony, trudniejsza, stojąca bliżej Tofany, to Ra Bujela (2257 m), druga natomiast, łatwiejsza, to Ra Penga (2245 m); nie tak interesująca, ale to jednak ciekawa alternatywa na niepewną pogodę. Nowa, poprowadzona przez przewodników z Gruppo Guide Alpine Cortina z Cortiny d’Ampezzo w 2017 roku droga jest dobrze ubezpieczona i prowadzi urozmaiconą, ciekawą trasą. Via ferrata Ra Pegna to kolejna atrakcja po Ferracie Ra Bujela w regionie Punta Anny, ze względu na mały stopień trudności często opisywana jako ferrata dla całej rodziny. Jedyną wadą jest mokra czarna ziemia, przez którą w dolnej części buty ślizgają się na skale.