Via ferrata Maria e Andrea Ferrari

Do schroniska d’Aosta można się dostać na wiele sposobów. Najprościej jest podjechać samochodem pod samo schronisko; droga nie należy do najlepszych, ale autem z wyższym zawieszeniem nie ma problemu. Z drogi SR48 prowadzącej z Passo Falzarego do Cortiny na wysokości około 1700 m n.p.m. obok przystanku autobusowego skręcamy w lewo w kierunku schronisk Angelo Dibona i Duca d’Aosta; na kolejnym rozwidleniu dróg ta w prawo prowadzi do schroniska d’Aosta, a w lewo – Dibona.

Równie łatwo możemy dostać się w to miejsce wyciągiem krzesełkowym od strony Cortina d’Ampezzo i tę opcje polecamy, i do niej prowadzi nawigacja. Jadąc tą samą drogą, SR48 z Passo Falzarego w kierunku Cortiny, zaraz po wjeździe do Cortiny skręcamy w lewo przy drogowskazach na Gilardon. Krętą drogą dojeżdżamy do parkingu przy Baita Piè Tofana obok dolnej stacji wyciągu krzesełkowego do Rifugio Pomedes i kupujemy bilety tylko do stacji przesiadkowej obok schroniska Duca d’Aosta.

My jednak zrobiliśmy inaczej: przy okazji wejścia na Tofanę di Mezzo zjechaliśmy kolejką do stacji Ra Valles i zeszliśmy ubezpieczoną ścieżką Sentiero Giuseppe Olivieri do Rifugio Duca d’Aosta, gdzie zostaliśmy na noc, a te dwie małe ferraty, czyli Ra Bujela i Ra Pegna, zrobiliśmy rano, „na śniadanie”.

Ze schroniska Duca d’Aosta ruszamy drogą w górę, mijając z prawej strony stację wyciągu krzesełkowego jadącego do schroniska Pomedes, i podchodzimy od wschodniej strony pod skałę Ra Bujela. Od schroniska do ferraty dzieli nas zaledwie 200 metrów łatwego podejścia.

Via ferrata Ra Bujela nie jest trudna, jedynie odcinek przed pierwszym mostkiem wymaga trochę umiejętności i obejścia z ferratami. Dalej jest łatwiej. Jeszcze raz co prawda napotkamy krótki odcinek o stopniu trudności B/C i C, ale to wszystko. Na trasie ferraty Ra Bujela są dwa mostki uatrakcyjniające przejście, a ze szczytu rozciąga się ciekawy widok na okolicę i sąsiednią bliźniaczą Ferratę Ra Pegna. Za szczytem trasa jest bardzo łatwa – poprowadzono ją granią do małej szczerby, gdzie się ona kończy.

Kilkadziesiąt metrów za ferratą Ra Bujela skręcamy w prawo i schodzimy do szerokiej drogi prowadzącej do schroniska Duca d’Aosta. Sto metrów wyżej stoi zbudowane przed olimpiadą zimową w roku 1954 Rifugio Pomedes (2303 m). Możemy podejść kawałek, zjeść lunch i wrócić w dół przez sąsiednią Ferratę Ra Pegna.

¹Ra Bujela w języku ladyńskim to igła.

Najtrudniejsze, kluczowe miejsce na trasie znajduje się na pionowym eksponowanym odcinku tuż przed pierwszym mostkiem.

Przejście przez ferratę wraz z sąsiednią Ferratą Ra Pegna można łatwo łączyć w dłuższą wycieczkę z Sentiero Olivieri lub z zejściem do schroniska Dibona. Schodząc do tego schroniska, niejako po drodze, można zwiedzić piękną i bardzo łatwą ferratę geologiczną (patrz rozdział Sentiero attrezzato Astaldi)

Powyżej schroniska Duca d’Aosta stoją dwie niepozornie wyglądające skałki, których nazw próżno szukać na mapach. Pomiędzy nimi prowadzi trasa narciarska i wyciąg, a na obu małych turniach poprowadzono ferraty. Ta z prawej strony, stojąca bliżej Tofany, to Ra Bujela (2257 m), ta druga, na lewo, to Ra Pegna (2245 m). Jak mawiają, małe jest piękne, i w tym przypadku się to potwierdza. Nasz cel, skałka z prawej strony, to króciutka, łatwo dostępna i bardzo ciekawa trasa – Via ferrata Ra Bujela. Odcinki pionowej wspinaczki urozmaicono dwoma małymi mostkami i łatwą przechadzką granią. Jako jedna z najnowszych w Dolomitach, zbudowana w 2015 roku, jest świetnie ubezpieczona. W niepewny dzień, na rozgrzewkę lub w połączeniu z innymi drogami – znakomita.